เครื่องดนตรีไทยเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทยที่มีความเป็นเอกลักษณ์และเป็นที่รู้จักทั่วโลก ถือเป็นเครื่องดนตรีที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานและมีความสำคัญทางวัฒนธรรม ซึ่งมีการเผยแพร่มาตั้งแต่สมัยโบราณ และยังคงได้รับความนิยมและความสำคัญในปัจจุบันอย่างต่อเนื่อง
โดยเครื่องดนตรีไทยแบ่งได้ 4 ประเภท ได้แก่ ดีด สี ตี และเป่า
เครื่องดนตรีไทยประเภทดีด
– จะเข้
– พิณ (พิณเปี๊ยะ พิณน้ำเต้า และพิณอีสาน)
– กระจับปี่
– ซึง
เครื่องดนตรีไทยประเภทสี
– ซออู้
– ซอสามสาย
– ซอด้วง
– สะล้อซอแฝด
– ซอกันตรึม
– รือบับ
เครื่องดนตรีไทยประเภทตี
– ฉิ่ง
– ฉาบ
– ขิม
– กรับ (กรับพวง และกรับเสภา)
– กลอง (ตะโพน ตะโพนมอญ กลองแขก กลองยาว กลองมลายู กลองสองหน้า กลองทัด กลองมังคละ กลองตุ๊ก โทน โทนชาตรี รำมะนา เปิงมางคอก และบัณเฑาะว์)
– ระนาด (ระนาดทุ้ม ระนาดเอก ระนาดทุ้มมโหรี ระนาดเอกมโหรี ระนาดทุ้มเหล็ก ระนาดเอกเหล็ก และระนาดแก้ว)
– ฆ้อง (ฆ้องวงเล็ก ฆ้องโหม่ง ฆ้องมโหรี ฆ้องมอญ ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องกระแต และฆ้องระเบ็ง)
เครื่องดนตรีไทยประเภทเป่า
– ขลุ่ย (ขลุ่ยเพียงออ ขลุ่ยหลิบ และขลุ่ยอู้)
– ปี่ (ปี่ใน ปี่นอก ปี่มอญ ปี่ชวา ปี่จุม และปี่ไฉน)
